Rozszerzenie składni {Binding}

Rozszerzenie znaczników {Binding} służy do powiązania właściwości danych z kontrolkami z wartościami pochodzącymi ze źródła danych, takiego jak kod. Rozszerzenie znacznikowe {Binding} jest przekształcane w czasie ładowania pliku XAML na wystąpienie klasy Binding. Ten obiekt powiązania pobiera wartość z właściwości w źródle danych i wypycha ją do właściwości kontrolki. Obiekt powiązania można opcjonalnie skonfigurować tak, aby obserwować zmiany w wartości właściwości źródła danych i aktualizować się na podstawie tych zmian. Można również opcjonalnie skonfigurować do wypychania zmian do wartości kontrolki z powrotem do właściwości źródłowej. Właściwość, która jest obiektem docelowym powiązania danych, musi być właściwością zależności. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Omówienie właściwości zależności.

{Binding} ma taki sam priorytet właściwości zależności jak wartość lokalna, a ustawienie wartości lokalnej w kodzie imperatywnym powoduje usunięcie efektu dowolnego ustawienia {Binding} w znacznikach.

Użycie atrybutu XAML

<object property="{Binding}" .../>
-or-
<object property="{Binding propertyPath}" .../>
-or-
<object property="{Binding bindingProperties}" .../>
-or-
<object property="{Binding propertyPath, bindingProperties}" .../>

Ścieżka właściwości

Ścieżka opisuje właściwość, z którą się wiążesz (właściwość źródłowa). Ścieżka jest parametrem pozycyjnym, co oznacza, że można jawnie użyć nazwy parametru ({Binding Path=EmployeeID}) lub określić go jako pierwszy nienazwany parametr ({Binding EmployeeID}).

Typ Path jest ścieżką właściwości, czyli ciągiem znaków, który odwołuje się do właściwości lub podwłaściwości typu niestandardowego lub typu frameworku. Typ może być, ale nie musi być obiektem DependencyObject. Kroki w ścieżce właściwości są rozdzielane kropkami (.) i można uwzględnić wiele ograniczników w celu przechodzenia kolejnych właściwości podrzędnych. Użyj ogranicznika kropkowego niezależnie od języka programowania używanego do implementowania obiektu powiązanego z.

Na przykład aby powiązać interfejs użytkownika z właściwością first name obiektu pracownika, ścieżka właściwości może mieć wartość "Employee.FirstName". W przypadku powiązania kontrolki elementów z właściwością, która zawiera osoby na utrzymaniu pracownika, ścieżka właściwości może być "Employee.Dependents", a szablon elementu kontrolki elementów zajmie się wyświetlaniem elementów w "Dependents".

Jeśli źródło danych jest kolekcją, ścieżka właściwości może określać elementy w kolekcji według ich pozycji lub indeksu. Na przykład "Teams[0]. Gracze", gdzie literał "[]" otacza "0", który określa pierwszy element w kolekcji.

W przypadku używania powiązania ElementName z istniejącym obiektem DependencyObject można użyć dołączonych właściwości w ramach ścieżki właściwości. Aby uściślić dołączoną właściwość, tak aby pośrednia kropka w dołączonej nazwie właściwości nie została uznana za krok do ścieżki właściwości, umieść nawiasy wokół nazwy dołączonej właściwości kwalifikowanej przez właściciela; na przykład (AutomationProperties.Name).

Obiekt pośredni ścieżki właściwości jest przechowywany jako obiekt PropertyPath w reprezentacji w czasie wykonywania, ale większość scenariuszy nie będzie musiała wchodzić w interakcje z obiektem PropertyPath w kodzie. Zazwyczaj można określić potrzebne informacje o powiązaniu przy użyciu języka XAML.

Aby uzyskać więcej informacji na temat składni ciągu dla ścieżki właściwości, ścieżek właściwości w obszarach funkcji animacji i konstruowania obiektu PropertyPath , zobacz Składnia ścieżki właściwości.

Właściwości klasy Binding, którą można ustawić za pomocą elementu {Binding}

{Binding} jest ilustrowany składnią symboli zastępczych bindingProperties, ponieważ istnieje wiele właściwości odczytu/zapisu Binding, które można ustawić w rozszerzeniu znacznika. Właściwości można ustawić w dowolnej kolejności, z parami propName=value rozdzielonymi przecinkami. Niektóre właściwości wymagają typów, które nie mają konwersji typów, więc wymagają one rozszerzeń znaczników własnych zagnieżdżonych w elemencie {Binding}.

Konwerter, ConverterLanguage i ConverterLanguage są związane ze scenariuszem konwertowania wartości lub typu ze źródła powiązania na typ lub wartość zgodną z właściwością docelową powiązania. Aby uzyskać więcej informacji i przykładów, zobacz sekcję "Konwersje danych" w sekcji Powiązanie danych w głębi systemu.

Źródło, RelativeSource i ElementName określają źródło powiązania, więc wzajemnie się wykluczają.

Przykłady

<!-- binding a UI element to a view model -->
<Page ... >
    <Page.DataContext>
        <local:BookstoreViewModel/>
    </Page.DataContext>

    <GridView ItemsSource="{Binding BookSkus}" SelectedItem="{Binding SelectedBookSku, Mode=TwoWay}" ... />
</Page>

<!-- binding a UI element to another UI element -->
<Page ... >
    <Page.Resources>
        <local:S2Formatter x:Key="GradeConverter"/>
    </Page.Resources>

    <Slider x:Name="sliderValueConverter" ... />
    <TextBox Text="{Binding Path=Value, ElementName=sliderValueConverter,
        Mode=OneWay,
        Converter={StaticResource GradeConverter}}"/>
</Page>

Drugi przykład ustawia cztery różne właściwości powiązania : ElementName, Path, Mode i Converter. Ścieżka w tym przypadku jest wyraźnie określona jako właściwość Binding. Ścieżka jest oceniana jako źródło powiązania danych, które jest innym obiektem w tym samym drzewie obiektów w czasie wykonywania, suwak o nazwie sliderValueConverter.

Zwróć uwagę, jak wartość właściwości Konwerter używa innego rozszerzenia znaczników, rozszerzenia znaczników {StaticResource}, więc istnieją dwa zagnieżdżone użycia rozszerzenia znaczników tutaj. Wewnętrzny element jest oceniany jako pierwszy, aby po uzyskaniu zasobu istniał praktyczny IValueConverter (klasa niestandardowa, której wystąpienie jest tworzone przez element local:S2Formatter w zasobach), którego może używać powiązanie.

Obsługa narzędzi

Funkcja Microsoft IntelliSense w programie Microsoft Visual Studio wyświetla właściwości kontekstu danych podczas tworzenia elementu {Binding} w edytorze znaczników XAML. Po wpisaniu ciągu "{Binding" właściwości kontekstu danych odpowiednie dla ścieżki są wyświetlane na liście rozwijanej. Funkcja IntelliSense pomaga również z innymi właściwościami Binding. Aby to działało, musisz mieć ustawiony na stronie znaczników albo kontekst danych, albo kontekst danych podczas projektowania. Funkcja Przejdź do definicji (F12) współpracuje również z elementem {Binding}. Alternatywnie możesz użyć okna dialogowego powiązania danych.